DASHURI PA DASHURI

Shi rrëmbyeshëm bie, puhizë e lehtë fryn, lëviz butësisht ca gjethe që kishin mbetur rastësisht në lis. Puhiza. Qiellin e kishte mbuluar një pëlhurë e errët, që tregonte një natë të verbër, e bashkë me errësirën dyndeshin edhe taborre résh, që lajmëronin prishjen e kohës. Njësoj si koha ishte dhe imazhi im.
Shëtisja në lagjen e brengave, që ma ngushtonin shpirtin. Ishte pra, një mall i përzier me një ndjenjë faji. Shkelmova shpërfillshëm ndjenjat e mia, largova po ashtu dhe lulen time, pa të cilën nuk kisha asnjë ëndërr ku ajo të mos ishte e pranishme... Por ishte aq e ndjeshme ajo, sa vetëm me një prekje, me një fshikje të lehtë, vyshkej menjëherë.
Ishte lulja që lëshoi dhunshëm rrënjë në zemrën time. Ishte rrënjosur aq thellë, sa nuk doja ta humbja kurrë. E vetmja gjë që më nxiste, ishte dashuria me rrahje. Ndonjëherë dashuria është nazemadhe. Njeriu është i detyruar ta dojë atë që duan të tjerët e jo atë që ka dëshirë. Zemra ime gjithmonë do të tetë e tij. Vetëm vdekja mund të na ndajë. Duke u betuar në emër të dashurisë sonë, e pyeta:Ç’thua ti, moj lulja ime ?
- Nëse dikush tenton ta mbytë këtë dashuri, ata me siguri që janë të tjerët. Për ne të dy nuk do të ketë ndarje kurrë. Për mua ti je aq delikate, sa do të më thyeje me aq lehtësi e brishtësi... Kur i hodha sytë, ai ma vodhi zemrën, duke më lënë mu si ajo pema e tharë dhe e zbrazët, vetëm me shiun dhe puhizën.
Iku duke marrë me vete zemrën time, por përgjigja e tij enigmatike ishte: “Unë do të të mbaj në zemër, derisa ajo të ketë rrahjen e fundit. Në zemrën time nuk ka vend për dy dashuri, se edhe nëse futem në folenë e tjetërkujt, duhet ta kem të qartë: ajo nuk do të më përkasë asnjëherë”.
Tunda kokën dhe m'u duk se vetullat m'u ngritën me rreptësi, ngaqë qysh herët paskam menduar se meshkujt s'dinë çfarë do të thotë “dashuri”.

HUMBJA

Ende pa filluar të shkruaj, ndjej një dhimbje shpirtërore, ndjej se si qielli loton, se si gjethet, lulet, çdo gjë më shikon me dhimbje.
Ndjej se si zogjtë e ulin cicërimën e tyre me një ton ngushëllues, të gjithë përjetojnë dhimbjen e një jetimeje, e cila pa mbushur 2 vjet ngeli pa shijuar ledhatimet e ngrohta, pa dëgjuar aromën e nënës.
Sa filloi të dijë për pjesën tjetër të zemrës ngeli duarbosh, u pagëzua me emrin jetime, e mbështjellë me një shpresë, e cila çdo mëngjes e mbrëmje s'e ndal dot shtegtimin, duke kërkuar kthimin e nënës me lodhje dhe shikime nostalgjike. Në çdo çast tik-taku i zemrës sime bëhet më i fuqishëm nga shpresa që hov brenda meje, duke ndjerë nevojën therëse për ty, nëna ime. Pata menduar se s'do të më lësh në kërkimin tënd.
Çdo herë më vjen silueta dhe jehona e pikëlluar e zërit tënd, që më uron gjumë të ëmbël. Më mbulon aq pandjerë, ashtu siç bien petalet e trëndafilit nga puhiza dhe ngrohtësia e diellit.
Më mbulon ngrohtësisht edhe duke ikur prej meje, njësoj si të më rrëmbeje diçka. Çdo herë në ëndërr me ty luaja, me ty, nëna ime - dëshiroja që ëndrra të zgjaste më shumë, për t'më treguar për gjendjen tënde të tanishme, për ikjen tënde aq tinzare - duke më lënë nën kujdesin e dikujt tjetër... Por ëndrra përfundon shpejt, pa dhimbje përfundon çdo gjë.
Të gjithë kujdesen për mua, të gjithë më duan, por zemra ime rreh vetëm për ty. Nuk mendove vallë se cilën tani do të thërras me emrin më të bukur në botë?
Kush do t'm'i largojë dhimbjet kur të ndjehem e sëmurë? Sepse vetëm prekja e duarve të tua më shëronte, pa kuptuar se kam ndjerë dhimbje. E tani, ku ta gjej atë ngrohtësi?
Më thuaj, le ndonjë amanet për kujtesën e rinisë sime, apo sëmundja që të mbështolli s'ta dha aspak mundësinë?
Mallkuar qoftë dita kur linda unë!
Mallkuar qofshin çastet që mbeta krahëthyer!
Mallkuar qoftë mëngjesi kur vdiqe dhe ma le jetën time nën duart e dikujt tjetër! Ditën kur më pagëzove me emër të dytë... kur më pagëzove jetime.
Mungesa jote më lodh më shumë se gjithçka që ekziston; ndjehem si peshku pa pikën e ujit. Në çastet kur më përfytyrohet imazhi yt, i zbehtë nga dhimbja, por me një dozë lumturie, ngaqë më kishte mua - e gjithë lumturia ime futet në ditët më të dhimbshme të fëmijërisë, që i kalova me ledhatimet e dikujt tjetër... Por e tillë është jeta. S'ka rrota për t'i drejtuar kah e kaluara; ato dinë të rrotullohen vetëm kah e ardhmja. Sikur të mund të ktheja, do të kthehesha në atë kohë kur ishim të bashkuara, ku çdo gëzim e hidhërim e ndanim bashkë me ty, nëna ime.
Çdoherë shtroj një pyetje pa pritur përgjigje prej kujt: “Pse na ndanë kështu, përjetë?”. Ma mbushën trupin me dhimbje, sytë e mi u shndërruan në ujëvarë lotësh, nuk duhej që fati të sillej aq keq me ne, sepse kishim ende gjëra të bukura për t'i shijuar bashkë. Kur ishim të bashkuara, çdoherë i luteshe dhe i lutesha Zotit që të të shërojë, ngase kohëve të fundit të kaploi një lëngatë e madhe. Të gjjithë gjërat i lije anash. Vetëm mua s'më lëshoje nga duart e tua të njoma, a thua sikur Zoti ta kishte bërë me dije që s'do të jemi bashkë, se do të të merrte me vete. Sepse Zoti, njerëzit e mire si ti, nëna ime, i merr me vete, nuk i lë të jetojnë në dhimbjen e kësaj bote halleshumë.
Duke bërë dialog me veten time, më afrohesh me rroba të bardha dhe me fytyrë të mavijosur. Me prekje ledhatare mundohesh të ma ndjellësh gjumin. Ishin çaste të bukura, sa edhe gjumi frigohej, si të themi, ndjente dhimbje t'ma prishte bisedën me ty, nëna ime. Mirëpo, ngrohtësia jote ma ndjell gjumin në qepallat e mia, që çdo herë mbyllen me shpresë se do të jemi bashkë, se kur të zgjohem në mëngjes nuk do të mendoj që ishte një përjetim ëndrre. Ti largohesh, duke më mbuluar prej të ftohtit dhe ashtu, duke më shikuar, merr cakun për nga dera, teksa e lë shtratin tënd, teksa lë jetimen e pashpresë në duart e dikujt tjetër. Zgjohem në mëngjes. Të kërkoj në shtratin tim të vogël e të butë, mirëpo s'mund të të takoj në asnjë mënyrë.
Filloj ditën e re me ujëvarë lotësh, me mungesë dashurie dhe me shpresë se do të vish, ngase sa fillova të të thërras, ti, nënë, ike, pa më thënë as lamtumirën e fundit. Mallkoj mëngjesin e asaj dite, ato çaste tmerruese, atë agim plot dhimbje... Ishte mëngjesi që s'e prisja vdekjen, nëna ime, po prisja qumështin, i cili të mbeti në ata duar të njoma, në ato duar ku jetonte shpresa ime; nuk doja të më ikësh në atë mënyrë, ngase doja që të paktën të isha rritur, meqë tani tek unë ka mbetur në kujtesë vetëm shëmbëllimi i fytyrës tënde. Tash unë kam mbetur si një zog që ia kanë thyer krahët për fluturim. Kam mbetur si një zog që ka humbur nënën dhe ia kanë prishur folenë. Jetime. Më është mbyllur goja, më është zbrazur shtrati, më është mbyllur dera, më është shuar shpresa. E vetmja gjë që më ka mbetur prej teje, nëna ime, janë rrobat në dhomën tënde, të cilat i kam si ngushëllim kur më zhurit malli për ty. U marr erë. Besomë: erën tënde e ndjej ende.
Ashtu, duke qëndruar e shtangur me rrobat e tua, më vjen një zë nga dera. Çohem ngadalë, hap derën: qetësi e madhe mbretëron ato çaste pas derës. Ç'të shohësh pas derës, pos yjeve, hënës dhe errësirës së frikshme? I gjithë kozmosi shqyen sytë për t’i parë ato çaste, atë kërkim në mbretërinë e errësirës së padukshme, atyre vegimeve e parandjenjave iu bashkangjiten ca pika shiu në çast, që edhe qielli lotonte për ne të dyja, edhe bota ishte verbuar terrinave nga mungesa jote, nëna ime e dashur.
Tani s’më ka mbetur gjë tjetër, pos të shpresoj të të dua përjetësisht. O ditët e mia! Kur do të shuhet ky mall?

  © Blogger template 'TotuliPink' by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP